Thursday 17 April 2008

Dreams : ฝันอยากเป็นผู้กำกับหนังสักเรื่อง

LINK: http://mamadidiho.diaryis.com/?20061017

เรื่องราวที่ผ่านมาแค่ 3 เดือน มีมีอะไรให้คิดบ้างน่ะ

*********ไดวันนี้มีความยาวพอดู************

กลับ มาอัพไดคราวนนี้ มีเรื่องมากมายที่คิดหลายครั้ง

ตั้งแต่จบออกมาจากโรงเรียน

ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัดและมีชื่อเสียงพอควร

อักษรนี้ ในอุบลมิมีใครที่จะไม่รู้จัก อักษร 2 คำ ที่ปักอยู่บนเสื้อสีขาว

ของเหล่าเด็กนักเรียนหน้าตาสดใส บ.ม.
นี้ผ่านมาแล้ว 3 เดือน ที่ฉันจากที่แห่งนั้นมา

เรื่องราวแห่งอดีต ความทรงจำในวัยที่ฉันคิดว่า

มันสดใสที่สุด และเราสามารถ เก็บมันไว้ได้นานที่สุด

มีเพื่อนที่อาจจะเป็นเพื่อนเราไปตลอดชีวิต

มีสติปัญญาพอที่จะออกมาสู่การศึกษาใหม่

ได้เป็นศิษย์ มีครูที่เก่งกาจ

ถึงวันที่ฉันต้องก้าวออกมา

ฉันอาจผิดหวังกับสิ่งที่ตนเองหวังเอาไว้หลายอย่าง และมีสมหวัง

ฉันอาจไม่ใช่คนที่ทำแผ่นจารึกที่ประทับใจเท่าไร

แต่ฉันก็ใช้ หัวใจ ทำ มากกว่าความรู้สึกของฉันเอง

แม้มันออกมาไม่ถึงครึ่งที่ เท่ากับความรู้สึกของเพื่อน 800 กว่าคน

และ 3 เดือนผ่านมาฉันต้อง ทนกับระบบการสอบบ้าๆ

ผลสอบที่ไม่ได้เรื่อง แต่ถึงกระนั้น

ฉันสอบติด มหาลัย แต่ไม่ใช่คณะที่ฉันอยากเรียน

ฉันจึงปล่อยให่สิทธินั้นจากไป โดยเสียดายบาง

แต่ฉันก็เป็นคนปล่อยไปเองนี่น่า

แล้วทำให้ฉันต้องมานั่ง หาที่เรียนใหม่

ซึ่งลำบากใจมากขึ้น มหาลัยเอกชนที่แพง

พร้อมกับค่าใช้จ่ายมากมาย

ฉันจึงตัดสินใจเรียนที่ ที่เปิดโอกาศให้ทุกคนที่อยากเรียน

มหาลัยรามคำแหง ที่ที่ทำให้รู้สึกได้ว่า

คนที่เรียนที่นี้ ล้วนมีแต่คนอยากเรียน มากกว่าอยากมีที่เรียน

หลังจากที่สมัครฉันก็ได้ตัดสินใจกลับมาบ้านเกิด

เพื่อที่จะเก็บเงินศึกษาเอง

ฉันทำงานเป็นช่างภาพ ที่ร้านถ่ายรูป D1 digital Lab

ที่นี้ไม่จำกัดความรู้ รับจากความสามารถ

การที่ฉันได้ทำงาน มันเป็นเรื่องที่ประหลาดใจมาก

ผู้คนที่ฉันรู้จักในที่ทำงานล้วนเป็นคนที่แปลกไปจากที่เคยรู้จัก

อายุก็แตกต่างกันมาก

ประสบการณืชีวิตที่เราไม่เคยรู้จัก

มันเป็นคนต่างระดับขึ้นไป

มีการช่วยแก้ปัญหา ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่รู้คุณค่าเงิน และใช้ไม่ระวัง

แต่ฉันก็รู้ว่ามันเหนื่อยจิงๆ กว่าจะหาเงินได้แต่ล่ะวัน

ที่บางทีต้องทนกับลูกค้าที่ เรื่องมาก (ในเรื่องไม่เป็นเรื่อง)

การที่เริ่มทำงานมันทำให้เราเริ่มมีความคิดมากขึ้น

มีความรู้ในสิ่งที่ห้องเรียนไม่เคยสอน

แม้บางทียังนึกน้อยใจตัวเองนิดๆ ที่เลือกทำงาน

ในระหว่างที่เรามองเพื่อนตั้งหน้าตั้งตาเรียน

ไปอย่างหนัก เราทำได้แค่อ่านเองเรียนเอง

ไม่มีใครสอนศาสตร์วิชาด้านวิชาการ ปล่อยชีวิตให้สอนตัวเราเอง

แต่พอเรามารู้ตัวอีกที เรากลับมองเพื่อนจากที่ที่สูงกว่าโดยไม่รู้ตัว

เพราะอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่ามีคนบอกว่า

"สิ่งที่ฉันทำมันก้าวนำหน้าเพื่อนไปแล้วก้าวหนึ่ง ผ่านสิ่งที่เพื่อนอีกกี่ปีไม่รู้

ที่จะได้มาทำในสิ่งที่ฉันทำอยู่ และจะมีสักกี่คนกัน ที่ได้ทำแบบนี้"

ชีวิตจะสอนเราเอง ทางเดินเราเดินเอง

ความรู้เป็นเพียงการเพิ่มทางแยกให้เราเลือกมากขึ้น

แต่เรายิ่งมีมากที่เรายิ่งดี

ตัวเลือกที่ดีก็เยอะตามไป การงานที่ดีก็ตามมา

ชีวิต 3 เดือนที่ผ่านมา มันคงสอนอะไรเราเยอะ

แต่ไม่ได้เปลี่ยนเด็ก วัย 19 คนนี้ ให้เปลี่ยนไป

ฉันยังคงเป็นคนที่ชอบดูหนัง เขียนบทหนังบ้าๆ

ฝันอยากเป็นผู้กำกับหนังซักเรื่อง

เดินตามทางที่เลือกอยู่ตอนนี้

ชีวิตไม่ใช่เรื่องที่รู้ได้ว่าจะเป็นเช่นไร

แต่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่ามันจะเป็นเช่นไร



**************
***
****









ขอบคุณพ่อแม่ ถึงไม่ส่งเสริมในสิ่งที่ลูกรัก แต่ก็ยังส่งเสียลูกคนนี้

ขอบคุณคุณน้าที่คอยตามใจทุกอย่างหลานคนนี้มาตลอด

ขอบคุณอาจารย์ ที่สอนเด็กโง่ คนนี้ให้เก่งเรื่องวิชาการไม่ได้

ขอบคุณเฮียที่รัก เฮียคือรักแรกของผม ถึงแม้เราต้องเลิกกัน เพราะความจำเป็น

แต่เฮียไม่เคยทอดทิ้งผม

ขอบคุณพี่ที่ร้าน D1 ที่สอนผมหลายอย่างในชีวิตผม

พี่ 0ข่าว B.m ทุดคน และ 0 กลาง

ขอบคุณพี่ฟิล์มที่คอยช่วยเหลือทุกเรื่องให้น้องคนนี้

น้อง 0 ข่าวที่เคารพพี่ตลอด ถึงแม้บางคนทำให้พี่ผิดหวัง

และสุดท้าย

คิดถึงเพื่อน 6/11 ทุกคน (รุ่น 91)

ที่เคยเป็นคนที่ต้องมีเห็หน้ากันทุก 3 ปี

แต่ต่อไปนี้อาจจะเห็นกันปีล่ะไม่ถึง 10 ครั้ง

ขอบคุณ แก๊ง ลูกหมู ที่น่ารัก ที่อุตสา ตั้งชื่อเรามา หมูปิ้ง

ต๊อดตี้เพื่อนสนิทที่แสนน่ารัก ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

อิ๋ง หลิง ดิวส์ อัญ บีม+มาลา เพื่อนที่น่ารักของฉีน

โน๊ต จอด ธีระ เพื่อนชายที่ฉันไว้ใจที่สุด

และทั้ง 52 คน ในห้อง ฉันจำได้หมดว่าหน้าทุกคนเป็นยังไง

ฉันไม่ลืมหรอก ต่อจากอีก 10 ปี

เราอาจจะกลับมาพร้อมความเป็นผู้ใหญ่

และอนาคตที่ต้องเดินต่อไป

ขอบคุณที่จริงๆ สำหรับคนที่ฟังเรื่องชีวิต คนไม่ได้ความอย่างผม

คนที่เคยทำให้ พ่อแม่เสีย

ทำให้เพื่อนโกรธ และทำให้คนที่อ่านต้องทนเบื่อกับความคิดของผม และเรื่องราวในไดนี้

ขอบคุณ

ขอโทษทุกท่านแล้วผมจะกลับมาอัพได ในเรื่องที่สดใสกว่านี้

LINK: http://mamadidiho.diaryis.com/?20061017