Dreams : เป็นตากล้องถ่ายภาพนิ่ง จนมาอยากเป็นผู้กำกับหนัง. จนสุดท้าอยากเป็น ผู้กำกับภาพหรือเรียนกว่า. Director of Photography.

Creadit Link: http://ac118.spaces.live.com/?_c11_BlogPart_BlogPart=blogview&_c=BlogPart&partqs=amonth%3D7%26ayear%3D2007
- รักแห่งสยาม -
ประมานวันที่ 16 ได้คุยกับรุ่นน้องอัสสัมเรื่องว่า
จะมีกองถ่ายหนังมาถ่ายที่ อัสสัม ก็เลยว่าจะไป
ดูซะหน่อย...

แล้วไม่รู้ผีเข้าอะไร นึกถึงพี่เค ขึ้นมาหลังจากขาดการ
ติดต่อกันไปหลังจากที่เราทำกล้องเค้าพังไป...
ก็โทรไปหาพี่เค

ปกติแล้วพี่เคจะชวนไปดูกองถ่ายเค้าตั้งแต่สมัย
ที่เรียนอยู่ที่ GenX แล้ว แต่ว่าก็ไม่ได้ไปซักที
ก็เลยว่าจะไปดูกองถ่ายหนังจริงๆ ซักที...

โทรไปหาพี่เคปุ๋บ เค้าก็บอกว่า วันที่ 18 จะมีไปถ่าย
ที่อัสสัมชัญ.....

เยรดแม่ เอ้ย... อะไรมันจะ เหมาะเจาะ ขนาดนี้....
ความบังเอินอันหาที่สุดไม่ได้ ก็ได้บังเกิดขึ้น
พี่เคมาถ่ายหนังที่ โรงเรียนเราเว่ยยยย
ก็เลยถือโอกาสไป......

วันที่ 18 มีนาคม 2550
(วันเปลี่ยนชีวิต)

บ่ายวันนั้นก็ได้นัดแนะกับพี่ๆ ที่เรียน GenX ด้วยกัน
ทั้งหลาย เข้าไปดูกองถ่ายกันที่ โรงเรียน...
ไปถึงก็ได้เจอพี่เค คุยกันนิดหน่อย นี่ถือเป็นครั้งแรกที่
ได้มีโอกาสมาสัมผัสกับบรรยากาศที่ใฝ่ฝันไว้ตั้งแต่เด็ก
มีผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึง มาคุยกับ บอสส์ กับพี่ปาล์ม
เรียกว่าสัมพาดกันเลยดีกว่า..
เค้าก็มาถามว่า เป็นลูกศิตย์พี่เคเหรอ เรียนอะไร ยังไง
ก็ว่าไป...

เอ๊ะ เจ๊... จะรู้ไปทำไม.......
ก็อยู่ที่กองถ่ายของพี่เค จนถึงสามทุ่มได้.....
และก็กลับมาบ้าน
ระหว่างทางที่ขับรถกลับมา
(ประโยคต่อไปนี้อาจจะปนไปด้วยความเน่า
สตรีมีครรภไม่ควรอ่าน ผู้ปกครองโปรดพิจารณา )
บอสส์ได้ตั้งสติ และคิดไตร่ตรองถึงกระบวรการความต้อง
การในสมองของตัวเอง นับตั้งแต่ที่เริ่มมีความรู้สึกอยาก
เป็นตากล้องถ่ายภาพนิ่ง จนมาอยากเป็นผู้กำกับหนัง
จนสุดท้าอยากเป็น ผู้กำกับภาพหรือเรียนกว่า
Director of Photography
ซึ่งก็คือตากล้องนั่นเอง.....

วันนี้... วันที่ได้มาดูกองถ่ายวันแรกในชีวิต...
ทำให้รู้ว่า เส้นทางที่ตัวเองเดินผ่านมาในชีวิตช่วงวัยรุ่น
มันกำลังไปในทางที่ถูก

เหมือนกับการที่เรามีลายแทงสมบัติอะไรซักอย่างที่มัน ลางๆ
มองไม่เห็นรายละเอียดที่แน่ชัด....
แต่บัดนี้... มันชัดแล้ว... นี่คือสิ่งที่ต้องการ
นี่คือลายแทงที่ชัด รู้แล้วว่าสมบัติมันซ่อนอยู่ตรงไหน

การที่ได้เห็นการทำงานของกองถ่ายหนังจริงๆ มันเป็นความต้องการ
ที่แท้จริงของตัวเอง...
และ
การที่ได้เห็นตากล้องมือาชีพ ซึ่งคือพี่เค ทำงานนั่นมันกลายเป็น
เหมือนจุดหมายปลายทางที่ตัวเองจะก้าวเดินไป...

พูดได้คำเดียวสั้นๆ

"สุขล้น"

วันรุ่งขึ้น 19 มีนาคม 2550
การถ่ายทำยังคงมีอยู่ที่โรงเรียน
บอสส์ก็ไปโรงเรียนช่วงสายๆ และได้ดูการถ่าย
ทำต่อไป.... ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ดูในกองถ่าย
คือความรู้ และประสบการณ์ ทั้งนั้น และ
เราต้องกอบโกยให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...
พี่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเมื่อวานก็มาอีกแล้ว
วันนี้เค้ามาบอกว่าขึ้นไปดูที่ถ่ายได้นะ...
เรียกเราไปบนตึกเรียน....
ดีหวะ...
จนประมานสามทุ่ม เริ่มรู้สึก เกะกะเค้าแล้ว
ก็เลยกลับบ้าน....

พร้อมกับความรู้สึกเสียดายว่า น่าจะได้มีส่วนร่วม
ในกองถ่ายบ้าง จะได้อยู่ดู อะไรได้ชัดๆ เห็นสิ่งต่างๆ
ที่ต้องการจะเห็น.... เสียดายจัง....

หลังจากวันนั้น ทุกวันที่มีโอกาส บอสสก็จะไปกองถ่าย
หนังเรื่องนี้ที่มีชื่อเรื่องว่า "รักแห่งสยาม"
กำกับโดยพี่มะเดียว ผู้กำกับเรื่อง 13

ขับรถไปเองตลอด กองถ่ายอยู่ที่ไหนก็จะตามไป
วันไหนมีเรียนพอมีช่วงพัก ก็จะรีบไปที่ กองถ่าย
และกลับมาเรียนต่อ

ไปดูหลายวันมาก และก็เลยได้รู้จัก "พี่เอ๋"
เธอคือผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เจอตั้งแต่วันแรกที่อัสสัมนั่นเอง
พี่เอ๋ เป็นผู้จัดการกองถ่ายหนังเรื่องนี้
เธอมีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยของกองถ่าย
และถ้ามีคนแปลกหน้า คนไหนเข้าไปป้วนเปี้ยนในกอง
ถ่ายแล้ว ก็จะไม่พ้นสายตา ดังเหยี่ยวของเธอที่จะจับ
จ้องไปยังบุคคลนั้น และก็จะมีข้าราชบริพารของเธอ
ไปสอบถามบุคคนดังกล่าวทันที....

กองถ่ายก็ไปปักหลักอยู่ที่ บ้านของตัวละครตัวเองหนึ่งในเรื่อง
ซั่งตั้งอยู่ที่ แถวๆ วัดเทพ บอสส์ก็ได้ไปป้วนเปี้ยนอยู่
สี่ห้าวันเลยทีเดียว สำหรับสถานที่นี้

มันก็เป็นความน่ากลัวอย่างนึง ก็คือ บอสส์ เป็นคนนอก
ที่คนทั้งกองไม่มีใครรู้จัก ยกเว้น พี่เค และพี่เอ๋ และเราก็
ไปป้วนเปี้ยนอยู่ในกองถ่าย ทุกวัน ทำตัวเหมือนเป็นทีมงาน
มันน่ากลัวที่ว่า คนอื่นจะคิดยังไงวะ จะไปเกะกะเค้ารึเปล่า

ทุกครั้งที่ได้ไปอยู่ในกองถ่าย ก็จะพยายามไปอยู่หน้า เซต
ก็คือบริเวณถ่ายทำ แต่ว่าจะไปยืน หรือนั่ง หรือหลบใน
จุดที่ไม่เป็นที่สังเกตุ หรือว่าไม่มีคนมองเห็น ง่ายๆ และ
ไม่ใช่จุดที่คนจะเดินผ่าน

เช่น

ห้องนอนของตัวเอง บอสสก็จะไปยืนหลบอยู่ ซอกข้างตู้เสื้อผ้า
กับหน้าต่าง มันเป็นช่องที่เป็นมุมอับ ไม่มีคนสังเกตุได้ และ
ก็จะยืนตรงนั้น จนอยู่มาวันนึง พี่ดา ผู้ช่วยผู้กำกับ หันมาเห็น
และทำหน้า งง สุดขีด..... ชิบหาย... แต่ว่าผู้ช่วยกล้อง
ต่างๆของพี่เค ที่เห็นเรามาหลายวันแล้ว ก็เป็นคนเฉลยให้ว่า
บอสส์เป็นใคร.. หลังจากนั้น... โอ่ย.. สบายใจ....

อยู่ในกองถ่ายก็จะมีช่วงเวลาพักกอง... พี่เคจะชวนกินข้าวทุกครั้ง
แต่ว่าใครจะกล้ากิน ของๆ ทีมงาน คนเค้าทำงานกินกัน เราเป็นใคร
จะไปกินได้ไง.... แต่ก็จะมี แม่เอ๋ ยกข้าวมาให้กิน
ประมานว่า ถ้ากูไม่ยกมาให้ มึงแม่แดกแน่ๆ กูรู้ ไอ้แห้ง
อืมก็เลยกิน....
บางวัน พี่เอ๋ก็ชวนไปตักข้าว ไอ้เราจะอิดออดไม่กิน พี่เอ๋ก็จะบอกว่า
ถ้าไม่ไปตัด เดี๋ยวตักมาให้นะ....
คร๊าบบบบ คุณแม่..... กินก็ได้....

กองถ่ายจะถ่ายถึงเช้า ก็จะไปยืนขาแข็งดูเค้าทำงานกัน
ดูการจัดไฟของพี่เค ดูการใส่ฟิล์ม ใส่เลนส์ การทำโฟกัส
ดูทุกอย่าง เรียนรู้ทุกอย่างที่ทำได้...

จนอยู่มาวันนึง รู้สึกเหมือนส้มหล่น
วันนึงที่กองถ่ายที่ รร เซนต์จอน...
ตอนที่บอสส์กำลังดูพี่เคถ่ายอยู่.. อยู่ดีๆพี่เคหันมามอง
แล้วก็บอกว่า "บอสสขึ้นมาดูให้หน่อย"
"อะไรนะพี่...??"
"ขึ้นมาบนนี้ ถ่ายให้หน่อย"
"จริงเหรอพี่...?????"
"อืมจริงดิขึ้นไปเลย"

ทุกอย่างเหมือนเป็น ภาพสโลโมชั่น...
เดินขึ้นไปบนโต๊ะที่เค้าวางกล้อง มือนึงจับกล้อง
อีกมือ จับขาตั้งกล้อง.. มองเข้าไปในช่องมองภาพ...
"ฝันไปแน่ๆ"
"ไม่หรอก ของจริงหวะ"

หัวใจเต้นเหมือนกำลังจะกระโดด จากตึกร้อยชั้น
เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย อะดรีนารีนหลังพล่าน

จังหวะที่ พี่ดา ผู้ช่วย บอกว่า "กล้อง!!"
และพี่กาน ผู้ช่วยพี่เค กดปุ่มรันฟิล์ม และพูดว่า "สปีดด!!"
ช่องมองภาพที่เรามอง ก็สั่น และรู้สึกได้ว่า ฟิล์มกำลังวิ่ง
เรากำลังอยู่หลังกล้องขณะที่กำลังถ่ายทำอยู่จริงๆ
โอ่ย.... ขาสั้น....
ถ่ายเสด... ลงมาจากโต๊ะ.... ดีใจสุดขีด....
น้ำตาจะไหล....

พูดได้คำเดียวว่า
"สุขล้น"

หลังจากนั้นก็ได้มีโอกาสถ่ายบ้าง บางโอกาสทีเหมาะสม
แต่การถ่ายนั่น เอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ได้อะไรมากหรอก
มันก็แค่ไปยืนมองเฉยๆ เราก็ไม่ได้กด ไม่ได้จับ อะไรมากมาย
แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ดี


จนอยู่มาวันนึง....
วันนั้นพี่เคให้เราได้นั่งบน ดอลลี่ และได้ บังคับกล้องจริงๆ
แปลว่ามันคือการถ่ายจริงๆ เราต้อง บังคับกล้องไปในทิศทาง
ที่เหมาะสมเพื่อให้ได้ภาพที่สวยงาม...
ดีใจ เหมือนได้บ้าน...


นั่งถ่ายอยู่บน ดอลลี่ มีพี่กาน ยืนอยู่ข้างซ้าย และรองเท้าสีฟ้าซ้ายสุดคือพี่เค
ยืนถ่ายอยู่ไกลๆในรูปหนะ

จนวันสุดท้าย วันปิดกล้อง ก็ทำให้บอสส์ ได้รู้จักคนมากขึ้น
รู้จักเด็กฝึกงานที่มาทำงานนี้
ทีมบอล BAA 5 เด็กฝึกงานและทีมงานบางส่วน
รวมบอสส์ ที่เป็น ฝ่ายเนียน
ไล่จากซ้ายแถวบน พี่เอ๋ พี่บุ๋ม พี่ดาว แอ๋ม เกี้ยว นุ้ย พี่ใหม่ เนต พี่เต้ย พี่บิ๊ก พี่เชน พี่ฟู
แถวล่าง เสื้อเขียว พี่ต้อม บอสส์ พี่เจ

ถ่ายรูปหลังจากปิดกล้องแล้ว ถ่ายที่ BAA RAM EWE
จากความต้งใจทั้งหมดนี้ทำให้บอสส์ ได้รู้จัก

พี่มะเดี่ยว ผู้กำกับ อารมดี
พี่เค ผู้กำกับภาพ (รู้จักมากขั้น)
พี่ดา ผู้ช่วยผู้กำกับที่ไฮเปอร์ไม่มีวันเหน็ดเหนื่อย
พี่ฟู ผู้ช่วยพี่ดา ชายร่างท้วมที่มีรอยยิ้มเป็นของตัวเอง
พี่ใหม่ ผุ้ช่วยพี่ดา สาวตัวกลมที่น่ารักจริงๆ
พี่ป๊อป สไตล์ลิส สุดแนว
พี่กาน ผู้ช่วยพี่เค มือโฟกัส ระดับเซียน
พี่เอ๋ ผู้จัดการกองถ่าย สาวร่างเล็ก อารมดี ใจดี แม่อีกคน
และก็คาแรกเต้อและคุณสมบัติมากมายที่บรรยายไม่หมด
พี่ต้อม ผู้ช่วยพี่เอ๋ ผู้ชายอารมดีอีกคนที่ชวนกินบ่อยมาก
พี่บุ๋ม ทำบัญชี สาวฮา ขาเม้าพี่เอ๋ น่ารักมาก
พี่เจษ พี่โน้ต ผู้ช่วยพี่ป๊อป ที่ทำท่าจะกินเราท่าเดียว แต่ว่า เป็น
พี่ที่น่ารักมาก
พี่นัท คนตีสเลด สาวมั่นร่างเล็ก ที่ยิ้มตลอดเวลา
พี่แม่น้ำ มือกล้องเบื้องหลัง ที่มีโลกส่วนตัวสูง
พี่เอ็ม (ป้าเอ็ม) คนทำคอนทินิว ที่เงียบเหลือเกิน..

พี่ๆเพื่อนฝึกงานทั้งหลาย
พี่เจ นุ้ย พี่ดาว พี่เต้ย เนต หนึ่ง ซิ่ง และอีกมายมาย

น้องๆนักแสดงทั้งหลาย
พิชชี่ เด็กเชียงใหม่ที่พูดเก่ง น่าคุย น่าเม้า
มาริโอ้ น่ารักไม่ต่างกัน แต่หล่อไปนะ หมั่นไส้
น้องนน ไอ้คิ้วหนา กวนตีน เฮฮา
น้องอาม น้องลิง นั่งเงียบๆ พูดน้อยต่อยหนัก
น้องนาย เด็กอัธยาศัยดี ยิ้มแย้มและพูดเก่ง
และอีกมายมาย...


หนังปิดกล้องลงไป พร้อมรอยยิ้มและน้ำตา
หลังจากนั้น ได้มีโอกาสไปงานเลี้ยงปิดกล้อง
ของหนังเรื่องนี้....

งานเลี้ยงปิดกล้องวันที่ 9 พฤษภาคม ทีมงานและนักแสดงไปกัน
พี่แม่น้ำ ป้าจิ๋ม พี่นัท พี่พลอย พี่เอ็ม พี่บุ๋ม (สภาพก่อนเมา)
น้องพิชชี่ และมาริโอ้
พี่พลอย น้องนน บอสส์ และนุ้ย
พี่บุ๋ม พี่เอ๋ บอสส์ พี่นัท พี่เอ็ม
น้องอาม น้องนน น้องนาย
น้องนน กำลังสัมพาดพี่เคอยู่ มีพี่นก สินใจ ยืนฟัง
พี่ป๊อป พี่เอ็ม น้องอามพ แม่น้ำ พี่นัทตี้ น้องพิชชี่ พี่บุ๋ม
พี่เจซซ๊ และ เจซซี่น้อง น้องอาม
พี่ต้อมแอ๊บแบ้ว
น้องพิชชี่ พี่มะเดี่ยว(ผู้กำกับ อยู่ข้างหลัง) พี่บุ๋ม พี่ปุ๊กกี้ (โปรดิ้วเซ่อ)
มาริโอ้ และพี่เอ๋
ขอบคุณทุกๆคนมากครับ

ก็อย่างที่ทราบๆ กันอยู่แล้วว่า....

การที่บอสส์เขียน BLOG แต่ละทีนี่ก็ จะอุดมไปด้วย รูปถ่าย
มากมายก่ายกอง... ซึ่ง บุคคลที่มีความประสงที่จะเข้ามา
เยี่ยมเยื่อน BLOG กรังๆ แห่งนี้ ก็ต้องทำใจกันไปว่าจะต้อง
เจอการโหลดแบบ มะ โห ราน

ครั้นใครมี Hi Speed Internet ก็นับว่าเป็นบุคคนที่โชคดีไป
ส่วนใครที่ยังล้าหลังใช้ 56K อยู่นี่ก็ทำใจหน่อยนะคับ และก็
ขอกราบขออภัยล่วงหน้าก่อนเลยว่า สิ่งที่ทุกๆท่านกำลังจะ
ได้รับชม รับฟังต่อไปนี้นั้น.... มันยาวเหลือเกิน......
ย้อนกลับไป เมื่อครั้งล่าสุดที่ บอสส์ได้ทำการเขียน
BLOG อันยาวเหยีดนี่ ก็ พฤศจิกา ปีที่แล้วโน่นน
จากการคำนวนคร่าวๆ ก็ล่อเข้าไป 7-8 เดือนแล้ว
ก็คิดเอาเองละกันว่าคนๆเราเนี่ย 7-8 เดือนจะมีเรื่อง
มากมายก่ายกองขนาดไหน.....
อะๆ เข้าเรื่อง....
สำหรับทุกๆคนที่ไม่ได้มีโอกาสเจอ ตากล้องคิวทอง(เหรอ)
อย่างบอสส์ก็ พึงสังวรไว้ว่า... แม่งเอ้ย สัด!!
หายหัวกันไปหมดนะพวกมึง....... อุ่ย... ตายๆ.... -*-

กระผมก็สบายดี มีความสุข สุขสำราน
มีชีวิตที่ดีงามครับผม.....
การเรียนก็เป็นไปได้ด้วยดี ก็แค่ top คณะ
ก็ไม่ได้อวด เอิด อะไร เอาความจริงมาเล่าสู่กันฟัง
(จะไม่ได้top คณะได้ไงวะ เรียนมากี่ปีละหละ)
สัด!!

ตอนนี้ก็อยู่ปีสอง.. เหลืออีก "สาม" ปีเองงง
กว่าจะจบ.... เอง.....


สำหรับคนที่ไม่เคยรู้เหี้ยอะไรเลย...
บอสสก็ยินดีจะท้าวความให้ฟัง...




ย้อนกลับไปเมื่อปี คริสต์ศักราช 2004
หลังจากที่ เหล่า อัสสัมชนิก รุ่น118
ได้ทำการสำเร็จการเล่าเรียนจากโรงเรียน
อัสสัมขัญ (อันเป็นที่รักยิ่งของกู)
แล้วไซร์....

บอสส์ได้เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลไปศึกษา
สำนักวิชาการทำ ภายนตร์ ที่แคว้นนน ชิคาโก้
สำนักนั้นมีชื่อว่า Columbia College Chicago

หลังจากได้ทำการศึกษาเล่าเรียนไปได้
ปีครึ่ง... บอสสก็ลมปรานแตกซ่าน...
ทนไม่ไหว ชีวิตเมืองนอก กูจะบ้าตาย
กลับมาสุขขีสุโข เมืองกรุงเฉกเช่นเดิม

แต่มันก็มีเหตุผลหลายประการ ท่านผู้อ่าน
หลายอ่าน อาจจะสงสัยว่าจะกลับมาทำเหี้ยไร

แต่....

ชีวิตคนครับ.. มันมีเรื่องราว

เอาเป็นว่า ไม่ได้งี่เง่า ไม่ได้โรคจิต ไม่ได้วิปริต
และไม่ได้คิดสั้นกลับมาละกัน
เพราะว่า กลับมเมืองไทยเนี่ย... คิดดีแล้ว...
ดีที่สุดแล้ว...

คือกูป่วยด้วยหนะ.. แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่คับ
บอสสจัดการได้...


อะๆ... เข้าเรื่องต่อ...


หลังจากกลับมาจากเมืองฝรั่งแล้ว
บอสส์ก็เข้าทำการศึกษาต่อที่
วิทยาลัยนานาชาต มหาวิทยาลัย กรุงเทพ
สาขา คอมพิวเตอร์กราฟฟิก.....


ซึ่งเรื่องราวการศึกษาเล่าเรียน นั่นคงมี
ให้ได้อ่านบ้างแล้วใน blog คราก่อน....



จบ.....





ไม่หรอก ยังไม่จบง่ายๆ เพราะว่าครึ่งปี เขียนทีเนี่ย
ก็ต้องเอาให้มันคุ้มม

(คัยมันจะอ่านของกูวะ)

(ไม่รู้อะ ไม่มีคนอ่านกูก็จะเขียน)




เริ่มต้นด้วย เมื่อช่วงเดือนธันวาที่ผ่านมาบอสส์ได้มีโอกาส
ถ่ายรูปกับเพื่อนๆ โดยไปเช่าไฟแฟลช สตูมาถ่ายที่บ้าน
ก็ได้ภาพอย่างที่เห็น ถ่ายรูปเล่นกันเป็นสนุกสนานเลย
ทีเดียว.....





รูปสุด ไฮโซ ถ่ายกับเพื่อน CG ที่ ม.



ดีเจปอนด์ 94.5 Next FM



ขอเท่ๆ บ้าง ผอมไปปะ...



อะๆ แถมๆ หน่อย เหมือนจะอวด แต่ขอนิดนึง (เหี้ยสัดอะ)
แต่ก็เอามาให้ดูเล่นกัน
(อย่าเกลียดกูนะขอร้องงง)



IS200 Vs. IS250



บ้าป่าววะกู


และนี้ก็เป็นรูปโฉม ณ ช่วงเดือนนั้น.....
(จะถ่ายทำไมวะ...)





โทรมไปปะเนี่ยยย


เฮนลี่ R4 ของเรา ได้ให้บอสส์ไปถ่ายรูป นางแบบ(เหรอ)
ที่จุฬาให้ เพื่อที่จะเอาไปลงปกหนังสือ ตะลุมบอล ของ ม.เค้า
ก็ได้ภาพอย่างที่เห็น



มันไม่ได้น่ากัวอย่างที่ท่าผู้ชมเห็นนะคับ ข้างล่างมันมี
พื้น...





เธอ โหด... แต่ตัวจิงน่ารักนะ..


เดือนมกราคม... มีคัดตัวลีด รร ชุดใหม่...
ก็ไปดู.... ไปให้คะแนน..



โฉมหน้าผู้เข้ารับคัดเลือกทั้งเจ็ด



บรรดารุ่นพี่หลายต่อหลายรุ่น



ทำไม กูต้องเต้นอีกวะ... เหนื่อย.....



ลีดเดอร์ ทั้งห้า คับ



โครตรุ่นพี่ลีดทั้งหลาย ตั้งแต่ 111 จนถึง 121




งานเข้า... คุณพ่อให้ทำ VDO Present ตึก BOSS TOWER
ให้ ก็เลย ระดม กำลังชุดใหญ่มาจัดการ ซะ...



เท่หวะรูปนี้ ชอบบ



เครื่องมือหากิน... เช่าเค้ามาหนะ...



ไอ้เครื่องนี่ เรียกว่า มินิจิ๊บ... เท่ชิบหาย...



เดอะแก้งคับพี่น้อง... พี่ปาม พี่โต้ง แบ้ง บอสส์ พี่ไอซ์



แบ้งมาช่วยจัดคิวถ่ายให้



แฟร์ มาแสดงให้



ชมพูมาแสดงให้ และหมี เป็น art director



ปั้น เยี่ยม เด้ก พรอป



แมร์ บอย เด็กพรอบ



สยามไลท์ ทุกงานนนนน

แต่ความซวยบังเกิด... ความที่คนมันจะซวย... เสือกถอดเลนส์
ที่ติดหัวกล้องที่เช่ามาจากพี่เค ไม่ออก... พี่ไอซ์ด้วยความหวังดี
เลยถอดให้... และ ก็เกิดเรียน "กร๊อบบ" หลุดมาทั้งยวง...
หลังจากนั้นเอากล้องไปให้พี่เค เลยส่งซ่อม... 45000 คับ
เสียตังไปโดยพลัน.... ซวยชิบหาย...





ตายๆ ดูสภาพ...



ถึงกับต้องเอาเทปแปะกันเลยทีเดียว




ช่วงท้ายๆเดือน มกราคม ที่ อัสสัม น้องๆก็จัดงาน
Assumption Board Games 2007
ซึ่ง บอสสและแบ้ง ก็เป็นผู้ริเริ่มงานนี้ขึ้นมา
เลยกลับไปดูงานที่น้องๆทำ ไปช่วยน้องๆหน่อย..





แบ้ง บอสส กับยามอุดม



ฮาสัดๆ ละอะรูปนี้



ห้องประชุมครับ เท่มะ



ทีมงานทั้งหมด หลังจบงาน ถ่ายรูปกัน



หัวหน้าฝ่ายทั้งหลายคับ





ต้นเดือนกุมภาพันธ์

พี่เบียร์ เรียนจบ ก็ไปถ่ายรูปให้



เท่เกิ๊น...



ม.กุงเทพคับ.. หน้าบ้าน...



ลูกมือทั้งสองง เยี่ยม และลำไย



ไปถ่ายรูปเล่นที่ เอแบค เต้ จ่าง มันทำงานของคณะ
เลยไปดูมันหน่อย... ไอ้เต้แม่งแสดงละครเวทีด้วย
เสือกเป็นพระเอก... ฮาสัด...





จ่างแสงสวยๆๆ



ไอ้เต้เนี่ย หมวกแดงง






และก็ไปดัดผมมา...



(ขี้) เรนมากๆๆ


แล้วก็ตัด



โอ่ยยย หน้าคาโกหก


แล้วก็ตัดอีก



retouch สุดริดด


หนุ่ย เพื่อนที่ คณะ ให้ไปถ่ายรูปรถมันให้ เลยบูสท์ไป
สนามบินสุวรรณภูมิ ที่ถ่ายรูปดีเหมือนกัน.. ก็ได้ภาพมา












กลางๆเดือน ก็ไปเที่ยวเสม็ดกับเพื่อนๆที่มหาลัย...
ชิวสัด... เมาสัด....







ไปเขาใหญ่กับแฟร์ มันซ่า วันเกิดแฟนมัน มันจะเล่นเปียโน
ให้ในงาน ก็เลยไปดูสถานที่กับมัน แถมมันก็ให้เราสอนมัน
เล่นเปียโนด้วย เพลง ลมหายใจ



ซัดเบียกันแต่หัววันเลยยย



ขอแอ๊บเด็กแป๊บนึงได้ปะ



เค้กวันเกิดแฟนแฟร์ ดีไซน์บาย บอสส์

วันเกิดเจ๊หนู (คุณยาย)
ทำการบ้านส่ง อ. ทำ MV แม่งเลย
เนื่องจากห่างหายจากการทำงานมานานเลย
ทำให้มันอลังการซะหน่อย
อลังการคับพี่น้อง ยืม SLK นัทมา ไร สยามไลท์ กันเลย จัดไฟสุดริด ตากล้องตลอดงานนน
เพื่อนๆมาช่วยกันตูมมม ขอบคุณมากๆๆ

สาวๆๆๆๆ

ถ่ายรูปกันครับทีมงานนน

ทำเสดก็ไปนั่งกินเอ็มเคกัน สะใจจิง
น้องรัก
ปั้น ลำไย
ตอยย เพื่อนเลิฟ
แมรี่น้องสาวช้านน บอยย
ถ่ายรูปเล่นกับเพื่อนๆที่ ม. คือไอ้ปอนมันเรียนจบ
ทำยังกับรับปรินยา เรียกเพื่อนมาถ่ายรูปตูม..
ชายล้วน หญิงล้วน คนนั่งเก้าอี้ก็ หญิงนะ

อะๆๆ พอละๆ ไว้ค่อยเขียนเพิ่มนะคับ มันเยอะเหลือเกินนน

ก็ คอมเม้น กันด้วยนะ มาเขียนชื่อไว้ก็ดี จะได้รู้ว่าคัย มาอ่าน

Creadit Link: http://ac118.spaces.live.com/?_c11_BlogPart_BlogPart=blogview&_c=BlogPart&partqs=amonth%3D7%26ayear%3D2007