เมื่อความตายเกือบมาเยือน

ความตายเคยมาเคาะประตูหน้าบ้านผมเมื่อแปดเก้าปีก่อน 

แต่แล้วมัจจุราชกลับเปลี่ยนใจเอาดื้อๆ ผมรอดตายจากโรคติดเชื้อในกระแสเลือดอย่างหวุดหวิด 

จะว่าไปแล้ว ช่วงระหว่างอายุ 55-57 ชีวิตผมเฉียดความตายราวๆสามครั้งจนต้องเข้าโรงพยาบาลสามครา แต่ทุกครั้งที่เกือบได้เผชิญหน้ากับความตายจริงๆ 

สติของผมตั้งมั่นและใจสงบนิ่งอย่างประหลาดเสมอ มัจจุราชยืนรดลมหายใจอยู่ข้างผมเสมอในช่วงเวลานั้น แต่มัจจุราชยังไม่พาผมไปสักที นั่นอาจเป็นเพราะเวลาของผมยังมาไม่ถึงกระมัง ฤาว่าอาจเป็นเพราะอานิสงส์ที่ตัวผมได้ฝึกปฏิบัติลมปราณกรรมฐานแห่งวิชา 

ลม 7 ฐานมาอย่างยาวนานกระมัง มัจจุราชจึงเลื่อนเวลาที่จะพาผมไป แต่สักวัน คงถึงวันไปของผมจริงๆเข้าสักวัน ผมพร้อมเสมอนะ และยินดีต้อนรับเวลานั้นในตอนนั้นอย่างตื่นรู้และเบิกบาน เพราะตัวผมไม่มีอะไรที่ติดค้างและค้างคาใจในชีวิตอีกแล้ว เพราะหลังจากที่เคยเฉียดความตายถึงสามครั้งสามคราในช่วงสามปีนั้นแล้ว ชีวิตแต่ละวันที่เหลือของผมหลังจากนั้นคือกำไรล้วนๆ 

 คือรางวัลชีวิตล้วนๆ จะว่าไปแล้วช่วงเวลาสองปีที่เกิดวิกฤตโควิด-19 กลับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดช่วงหนึ่งของผมในเชิงจิตวิญญาณ เพราะผมใช้เวลาส่วนใหญ่จดจ่ออยู่กับโลกภายในของตัวเอง กับทำชีวิตตัวเองให้เรียบง่ายยิ่งขึ้นกว่าแต่ก่อน คืออยู่กับสิ่งที่ตัวเองให้คุณค่าความสำคัญจริงๆเท่านั้น .......

ผลึกชีวิต 

 (๑) ความสำเร็จขั้นสูงสุดในชีวิตของคนเราคือการสลายตัวตน 

 (๒) สิ่งที่มีคุณค่ามากที่สุดในตัวคนเราคือการเป็นนายเหนือตนเอง 

 (๓) คุณสมบัติที่สำคัญที่สุดของคนเราคือความปรารถนาที่จะรับใช้ช่วยเหลือผู้คน 

 (๔) ศีลที่สำคัญที่สุด คือการมีสติรู้ตัวอยู่เสมอ 

 (๕) การกระทำที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการกล้าสวนกระแสแห่งโลกีย์ของโลก 

 (๖) ยาที่ทรงพลังที่สุดคือการปล่อยวางในทุกเรื่อง 

 (๗) มายากลที่น่าทึ่งที่สุดคือการถ่ายทอดแรงบันดาลใจไปสู่ผู้อื่น 

 (๘) ความพยายามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการไม่คาดหวังผลที่จะได้รับจากความพยายามนั้น 

 (๙) ความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการอ่อนน้อมถ่อมตนในทุกเรื่อง 

สุวินัย ภรณวลัย